Το άγχος σε άτομα καθηλωμένα στο στοματικό στάδιο μπορεί να μειωθεί με τη λήψη ουσιών από το στόμα.
Τα προβλήματα στη σχέση μεταξύ εγώ και συναισθημάτων αναδεικνύονται, συχνά, ως κομβικό σημείο.
Η εκπαίδευση θα πρέπει να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος των προγραμμάτων απεξάρτησης, αφού ένας ασθενής που δεν κατανοεί τους λόγους αντιμετώπισης της εξάρτησης δε διαθέτει κίνητρο διακοπής της.
Τα εργασιακά και οικογενειακά προβλήματα μπορούν να λειτουργήσουν ως αρνητικοί ενισχυντές.
Η αλκοολική κατάχρηση και εξάρτηση είναι οι κατ’εξοχή συχνότερες από τις συνδεόμενες με ουσίες διαταραχές.
Το εμβρυικό αλκοολικό σύνδρομο αποτελεί την κύρια αιτία νοητικής καθυστέρησης στις ΗΠΑ.
Άτομα με άκαμπτο Υπερεγώ, που είναι αυτοτιμωρητικά, στρέφονται στο αλκοόλ ως ένα μέσο ελαχιστοποίησης του ασυνείδητου στρες.
Μελέτες αναφέρουν μια σχέση μεταξύ αλκοολισμού και υποδοχέων ντοπαμίνης τύπου 2 (D2).
Μελέτες έχουν δείξει ότι οι γυναίκες διαθέτουν μικρότερες ποσότητες αλκοολικής δεϋδρογονάσης από τους άνδρες, κάτι που μπορεί να συντελεί στην τάση των γυναικών να μεθούν ευκολότερα από τους άντρες, με την ίδια ποσότητα αλκοόλ.
Η ψυχοθεραπεία είναι πιο αποτελεσματική όταν εστιάζεται περισσότερο στους λόγους για τους οποίους ένα άτομο πίνει και λιγότερο σε ασαφή ψυχοδυναμικά ζητήματα.
Η θεραπεία συμπεριφοράς διδάσκει στον αλκοολικό εναλλακτικούς τρόπους μείωσης του άγχους του.
Οι ασθενείς συχνά παρερμηνεύουν τον παθητικό ρόλο του θεραπευτή ως απόρριψη.
Ένα αμφιλεγόμενο σύνδρομο που συνδέεται με την κάνναβη είναι το σύνδρομο έλλειψης κινήτρων.
Οι άπειροι χρήστες είναι πολύ πιθανότερο να βιώσουν συμπτώματα άγχους από ό,τι οι έμπειροι.
Η προκαλούμενη από κάνναβη ψυχωτική διαταραχή είναι δυνατό να συνδέεται με προϋπάρχουσα διαταραχή της προσωπικότητας του ατόμου.
Αναφορές υποδεικνύουν ότι η μακροχρόνια χρήση σχετίζεται με εγκεφαλική ατροφία, έκπτωση της ανοσολογικής απάντησης και μεταβολές στις συγκεντρώσεις της τεστοστερόνης.
Σε μερικούς ασθενείς η χρήση της κάνναβης είναι δυνατό να συνδέεται με μια υποκείμενη καταθλιπτική διαταραχή, η οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί με αντικαταθλιπτική αγωγή.
Η κάνναβη και το βασικό δραστικό της συστατικό χρησιμοποιήθηκαν στη θεραπεία της ναυτίας που προκαλείται από τα αντινεοπλασματικά φάρμακα, στην αύξηση της όρεξης ασθενών με AIDS, καθώς και στη θεραπεία του γλαυκώματος.
Μετά την εισαγωγή τους στις ΗΠΑ, σε σύντομο χρονικό διάστημα έγιναν τα περισσότερο συνταγογραφούμενα φάρμακα.
Την εμπειρία που προκαλείται από την ουσία επηρεάζουν η προσωπικότητα του χρήστη, οι προσδοκίες για τη δράση της και το πλαίσιο στο οποίο χρησιμοποιείται.
Οι χρήστες κοκαΐνης συχνά τις χρησιμοποιούν για την αντιμετώπιση των στερητικών συμπτωμάτων, ενώ οι χρήστες οπιούχων και οπιοειδών για την ενίσχυση των ευφορικών δράσεων.
Οι αμνησιακές διαταραχές που προκαλούνται από αυτή την κατηγορία ουσιών είναι πιθανό να υποδιαγιγνώσκονται.
Η χρήση τους έχει συνδεθεί με διαταραχές της διάθεσης, αγχώδεις διαταραχές, διαταραχές του ύπνου και σεξουαλικές δυσλειτουργίες.
Το στερητικό σύνδρομο μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές επιπλοκές, όπως επιληπτικές κρίσεις, αλλά και να είναι απειλητικό για τη ζωή.
Περίπου 90% των ατόμων με εξάρτηση από οπιοειδή έχει μια επιπρόσθετη ψυχιατρική διάγνωση.
Άτομα με συνδεόμενη με οπιοειδή διαταραχή είναι δυνατό να έχουν μια γενετικά προσδιορισμένη υποδραστηριότητα του οπιούχου συστήματος.
Η διαταραχή της διάθεσης περιλαμβάνει, συνήθως, μικτά συμπτώματα, δηλαδή συνυπάρχουν ευερεθιστότητα, έξαψη και κατάθλιψη.
Η χρήση συνδέεται συχνότερα με υπερυπνία και σπανιότερα με αϋπνία.
Μετά τη λήψη ενός συνθετικού οποιοειδούς, νοθευμένου με MPTP, σε ορισμένα άτομα εμφανίστηκε ένα σύνδρομο μη αναστρέψιμου παρκινσονισμού.
Η μεθαδόνη απελευθερώνει τον εθισμένο από την ενέσιμη ηρωίνη, από την καταφυγή σε εγκληματικές δραστηριότητες, και προκαλεί ελάχιστη ευφορία.
Το μεγάλο μειονέκτημα στη χρήση της μεθαδόνης ως θεραπεία είναι ότι ο ασθενής παραμένει εξαρτημένος από ένα ναρκωτικό.
Οι οποιειδείς ανταγωνιστές ‘μπλοκάρουν’ ή ανταγωνίζονται τα αποτελέσματα της δράσης των οποιοειδών.
Η μεγάλη αδυναμία αυτού του μοντέλου είναι η έλλειψη κάποιου μηχανισμού που να επιβάλλει στους εθισμένους τη συνέχιση της λήψης του ανταγωνιστή.
Στην ψυχοθεραπεία θα πρέπει να δίδεται ιδιαίτερη έμφαση στην εκπαίδευση κοινωνικών δεξιοτήτων.
Η θεραπεία οικογένειας ενδείκνυται σχεδόν πάντα, αν τα μέλη της συμβιούν ακόμη με τον ασθενή.
Μικρές δόσεις είναι δυνατό να συνδέονται με βελτιωμένη απόδοση σε ορισμένες γνωσιακές δραστηριότητες.
Ωστόσο, τα συμπτώματα μετά από υψηλές δόσεις περιλαμβάνουν διέγερση και έκπτωση της κρίσης.
Οι παραληρητικές ιδέες και ψευδαισθήσεις είναι δυνατό να εμφανίζονται στο 50% των χρηστών.
Αν και χρησιμοποιείται ως αφροδισιακό και ως μέθοδος καθυστέρησης του οργασμού, η επανειλημμένη χρήση είναι δυνατό να οδηγήσει σε ανικανότητα.
Τα στερητικά συμπτώματα μπορούν να συνδεθούν με αυτοκτονικό ιδεασμό.
Ο χρήστης αντιλαμβάνεται τις αρνητικές δράσεις σαν πάρα πολύ μικρές, με αποτέλεσμα να μην προσέρχεται για θεραπεία οικειοθελώς.
Οι δύο περισσότερο επιτυχείς κατηγορίες φαρμάκων είναι οι ντοπαμινεργικοί αγωνιστές και μερικά από τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά.
Σε υψηλές συγκεντρώσεις μπορεί να επιδράσει στους ντοπαμινεργικούς ή τους νοραδρενεργικούς νευρώνες.
Το άγχος που συνδέεται με τη χρήση καφεΐνης μπορεί να έχει όμοια εμφάνιση με τη γενικευμένη αγχώδη διαταραχή.
Η τοξίκωση περιλαμβάνει ευερεθιστότητα, μυικές συσπάσεις, γαστρεντερική δυσφορία, υπερβολική εφίδρωση και αυξημένη διούρηση.
Τα πιο κοινά συμπτώματα στέρησης είναι η κεφαλαλγία και η κόπωση.
Σημαντική για τη θεραπευτική επιτυχία είναι η γνωστοποίηση στους ασθενείς του μεγάλου αριθμού των καφεϊνούχων προϊόντων.
Μελέτες έχουν υποδείξει μια γενετική προδιάθεση στη νικοτινική εξάρτηση.
Υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να γίνουν καπνιστές άτομα τα οποία έχουν γονείς και αδέλφια που καπνίζουν και παίζουν το ρόλο του προτύπου.
Οι διεγερτικές δράσης της νικοτίνης έχουν ως αποτέλεσμα τη βελτίωση της προσοχής και της ικανότητας επίλυσης προβλημάτων.
Το στερητικά συμπτώματα από τη νικοτίνη μπορούν να εμφανιστούν σε 2 ώρες μετά το κάπνισμα του τελευταίου τσιγάρου, κορυφώνονται τις πρώτες 48 ώρες και μπορούν να διαρκούν για εβδομάδες ή μήνες.
Η νικοτινική στέρηση περιλαμβάνει ένταση, δυσκολία συγκέντρωσης, υπνηλία, πτώση του καρδιακού ρυθμού και αύξηση του βάρους.
Η συνδυασμένη χρήση διαδερμικής χορήγησης νικοτίνης (αυτοκόλλητα) και συμπεριφοριολογικής συμβουλευτικής έχει οδηγήσει το ποσοστό της συντηρούμενης αποχής στο 60%.
Έχουν, ακόμη, χρησιμοποιηθεί με κάποια επιτυχία η βουσπιρόνη και αντικαθλιπτικά, όπως η φλουοξετίνη και η βουπροπιόνη.
Το βασικό στοιχείο της προκαλούμενης από αμφεταμίνη ψυχωτικής διαταραχής είναι η παρουσία παράνοιας.
Μια βαριά παρενέργεια που συνδέεται με τη MDMA (σχεδιαστική αμφεταμίνη) είναι η υπερθερμία, η οποία προκαλείται από την ουσία και επιδεινώνεται στη συνέχεια από την υπερβολική δραστηριότητα.
Αποτελεί συχνό φαινόμενο οι χρήστες PCP που προσέρχονται σε τμήματα επειγόντων περιστατικών, να έχουν τραυματιστεί σε ατύχημα κατά τη διάρκεια εκδήλωσης μανιακών συμπτωμάτων.
Η θεραπεία επιλογής των οξέων ψυχιατρικών συμπτωμάτων που συνδέονται με την τοξίκωση από ψευδαισθησιογόνα είναι η υποστηρικτική συμβουλευτική.
Οι διαταραχές πανικού και η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή αποτελούν τις συχνότερες αγχώδεις διαταραχές, οι οποίες συνδέονται με τη χρήση εισπνεόμενων ουσιών.